انتروکوک مقاوم به وانکومایسین و ژن مقاوم به دارو

مقاومت به دارو همچنین به عنوان مقاومت دارویی شناخته می شود، به مقاومت باکتری ها در برابر عمل داروهای ضد باکتری اشاره دارد.هنگامی که مقاومت دارویی ایجاد شود، اثر شیمی درمانی داروها به میزان قابل توجهی کاهش می یابد.مقاومت به دارو به دو دسته مقاومت ذاتی و مقاومت اکتسابی تقسیم می شود.مقاومت ذاتی توسط ژن های کروموزومی باکتریایی تعیین می شود که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود و تغییر نخواهد کرد.مقاومت اکتسابی به این دلیل است که باکتری ها پس از تماس با آنتی بیوتیک ها مسیرهای متابولیک خود را تغییر می دهند تا توسط آنتی بیوتیک ها کشته نشوند.

ژن های مقاومت به وانکومایسین VanA و VanB مقاومت دارویی اکتسابی هستند که در میان آنها VanA مقاومت بالایی به وانکومایسین و تیکوپلانین نشان می دهد، VanB سطوح مختلفی از مقاومت به وانکومایسین را نشان می دهد و به تیکوپلانین حساس است.وانکومایسین اغلب به صورت بالینی برای درمان عفونت‌های باکتریایی گرم مثبت استفاده می‌شود، اما به دلیل ظهور انتروکوک‌های مقاوم به وانکومایسین (VRE)، به ویژه انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم، که بیش از 90 درصد را تشکیل می‌دهند، چالش‌های بزرگ جدیدی را برای درمان بالینی به همراه آورده است. .در حال حاضر هیچ داروی ضد باکتری خاصی برای درمان VRE وجود ندارد.علاوه بر این، VRE همچنین می‌تواند ژن‌های مقاومت دارویی را به سایر انتروکوک‌ها یا سایر باکتری‌های گرم مثبت منتقل کند.