استافیلوکوکوس اورئوس و اسید نوکلئیک استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین

استافیلوکوکوس اورئوس یکی از باکتری های بیماریزای مهم عفونت بیمارستانی است.استافیلوکوکوس اورئوس (SA) متعلق به استافیلوکوک است و نماینده باکتری های گرم مثبت است که می تواند انواع سموم و آنزیم های مهاجم تولید کند.این باکتری دارای ویژگی های توزیع گسترده، بیماری زایی قوی و میزان مقاومت بالا است.ژن نوکلئاز مقاوم در برابر حرارت (nuc) یک ژن بسیار حفاظت شده استافیلوکوکوس اورئوس است.در سال های اخیر، به دلیل استفاده گسترده از هورمون ها و داروهای ایمنی و سوء استفاده از آنتی بیوتیک های طیف وسیع، عفونت های بیمارستانی ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) در استافیلوکوک رو به افزایش بوده است.میانگین ملی تشخیص MRSA در سال 2019 در چین 30.2 درصد بود.MRSA به MRSA مرتبط با مراقبت های بهداشتی (HA-MRSA)، MRSA مرتبط با جامعه (CA-MRSA) و MRSA مرتبط با دام (LA-MRSA) تقسیم می شود.CA-MRSA، HA-MRSA، LA-MRSA تفاوت های زیادی در میکروبیولوژی، مقاومت باکتریایی (به عنوان مثال، HA-MRSA مقاومت چند دارویی بیشتر از CA-MRSA نشان می دهد) و ویژگی های بالینی (مانند محل عفونت) دارند.با توجه به این ویژگی ها می توان CA-MRSA و HA-MRSA را تشخیص داد.با این حال، تفاوت بین CA-MRSA و HA-MRSA به دلیل جابجایی مداوم افراد بین بیمارستان ها و جوامع در حال کاهش است.MRSA به چند دارو مقاوم است، نه تنها به آنتی بیوتیک های بتالاکتام، بلکه به آمینوگلیکوزیدها، ماکرولیدها، تتراسایکلین ها و کینولون ها نیز به درجات مختلف مقاوم است.تفاوت های منطقه ای زیادی در میزان مقاومت دارویی و روندهای مختلف وجود دارد.

ژن mecA مقاومت به متی سیلین نقش تعیین کننده ای در مقاومت استافیلوکوک ایفا می کند.این ژن بر روی یک عنصر ژنتیکی متحرک منحصر به فرد (SCCmec) حمل می شود که پروتئین متصل کننده به پنی سیلین 2a (PBP2a) را کد می کند و میل ترکیبی کمی با آنتی بیوتیک های بتالاکتام دارد، به طوری که داروهای ضد میکروبی نمی توانند مانع سنتز لایه پپتیدوگلیکان دیواره سلولی شوند. منجر به مقاومت دارویی می شود.