مقاومت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس نوکلئیک اسید و ریفامپیسین

مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (به انگلیسی: Mycobacterium tuberculosis) که به اختصار توبرکل باسیلوس (TB) نامیده می‌شود، باکتری بیماری‌زایی است که باعث سل می‌شود.در حال حاضر داروهای رایج خط اول ضد سل عبارتند از ایزونیازید، ریفامپیسین و هگزامبوتول و غیره. داروهای خط دوم ضد سل شامل فلوروکینولون ها، آمیکاسین و کانامایسین و غیره می باشد. داروهای جدید توسعه یافته لینزولید، بداکیلین و دلامانی و ... می باشند. با این حال، به دلیل استفاده نادرست از داروهای ضد سل و ویژگی های ساختار دیواره سلولی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس، مایکوباکتریوم توبرکلوزیس مقاومت دارویی در برابر داروهای ضد سل ایجاد می کند که چالش های جدی را برای پیشگیری و درمان سل به همراه دارد.

ریفامپیسین از اواخر دهه 1970 به طور گسترده در درمان بیماران سل ریوی مورد استفاده قرار گرفت و تأثیر قابل توجهی داشت.این اولین انتخاب برای کوتاه کردن شیمی درمانی بیماران سل ریوی بوده است.مقاومت به ریفامپیسین عمدتاً ناشی از جهش ژن rpoB است.اگرچه داروهای جدید ضد سل به طور مداوم در حال تولید هستند و اثربخشی بالینی بیماران سل ریوی نیز بهبود یافته است، اما هنوز کمبود نسبی داروهای ضد سل وجود دارد و پدیده مصرف غیرمنطقی دارو در بالینی نسبتاً زیاد است.بدیهی است که مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در بیماران مبتلا به سل ریوی را نمی توان به طور کامل به موقع از بین برد که در نهایت منجر به درجات مختلف مقاومت دارویی در بدن بیمار، طولانی شدن دوره بیماری و افزایش خطر مرگ بیمار می شود.